از من بپرسی هفت ماه زیاد است ، در یک مقایسه ی نسبی خوب فصل ها را خوب رد کرده ایم.فصل ها مهم هستند ، تکرار مهم است ، بهار تابستان! نصف یکسال می شود. ما در انتظار پاییز روزشماری می کنیم. و من به این موضوع می اندیشم که بعد از پاییز و زمستان چه خواهیم کرد.وقتی همه فصل ها را یکبار رد کرده ایم و پس از این تکرار است و تکرار .به گمانم باید فصل ها را نامگذاری کنم ،تقویم مخصوص خودمان را بسازیم.همه چیز را مخصوص خودمان ساخته ایم.شخصی سازی های بسیار! مثل بهار آشنایی ، تابستان عشق ، برای پاییز و زمستان برنامه ای ندارم ، به قول ادیب ، هر چه پیش آید خوش آید تا زندگی چه بخواد و ببینیم آقا اصلا کی مرده کی زنده ست.
لحظات خوب زیادی داریم ، مثل صحنه های خوب هستند برای عکاسی ، لایق ثبت. از سنی به بعد در زندگی یاد گرفته م من شاید هیچ وقت یک عکاس نشوم ولی باید همیشه منتظر یک صحنه ی خوب برای عکس گرفتن باشم و این ایرادی ندارد و لذتی مضاعف بهمراه دارد که شاید یک عکاس حرفه ای از درک آن عاجز باشد.
از صحنه هایی بگویم که ساده ولی خاص هستند مثل حسی که می گوید نگاهش کن که این لبخند و این نگاه اینگونه تکرار نخواهد شد.برای نگاه هایم درصد گذاشته ام که امروز چقدر و چند عاشق هستم.حال درصد گذاری عشقی در حالیکه در ماشین نشسته اید و به کتاب صوتی وودی آلن گوش می دهید بسیار متفاوت از نشستن کنار محبوب دلتان است. در این درصد گذاری بخش عمده ای مربوط به بوسه است که من هنوز در مورد خواص بوسه نگفته ام ، مثل راه رفتن با پای خیس بر روی شن های ساحل می ماند. فرو میروی ، حس میکنی ، حس لذت و حس عجیب بودن ؛ تصمیم می گیری و در تمنای یک تجربه ی دیگر گام دیگر بر میداری. و این ساحل گاه طوفانی ست و گاه آفتابی. ساحل صورتش امروز ابری بود.گفتیم خون قلبش است که فشرده شده و به شکل اشک بیرون آمده. بیشتر منظورم انار بود! مثل همان انار تپلی که خودش هدیه داده و داخل کمدم انتظار نگاه من را می کشد که در را باز کنم ، ببندم ، باز کنم ، ببندم.این باز و بسته کردن هم نوعی مرض است.بوسه را باید قدر دانست آنطور که سهراب سپهری آب چشمه معرفت را پاس می دارد.بوسه ای که بر جان آدمی کاشته می شود خواه ناخواه اثرش می ماند.گرم است و شیرین.نوش است و شهد ، جذب روح ادمی می شود ، جرقه می زند و باز بصورت سرخی در سطح ظاهر می شود.احساس می کنم ، جای تک تک بوسه هایی را که زده است ، و لبانم به یاد می آورند ؛ تک تک بوسه هایی را که به پوست نازک چشمانش زده اند.چشمانی که نگران خزان است ولی می داند بهاری دیگر در نزدیک است.نمی دانم که آیا هرگز فرصت دیدن ترکیب یک قلب گرم و چشمان خیس را داشته اید یا نه؟
آیا این زنده ترین حالت روح آدمی نیست؟
و آیا بنظر شما این آدم دلتنگ به همین دلتنگی و غم درکی درونش زیبا نیست؟
من پاسخ دهنده ی شخصی خودم هستم ، شما را نمی دانم.
، ,بوسه ,یک ,مثل ,ای ,کنم ,می شود ,فصل ها ,ها را ,و این ,است و
درباره این سایت